Autor: e-Deklaracje

Przedsiębiorcy, którzy decydują się na zawarcie umowy zlecenia, na ogół dokładają wszelkich starań, aby w możliwie jak najlepszy sposób zabezpieczyć własne interesy. Zwykle ich bardziej lub mniej uzasadnione obawy budzi realna możliwość wykorzystania przez zleceniobiorcę do własnych celów różnych poufnych informacji firmowych, rozwiązań technologicznych i organizacyjnych czy wreszcie przejęcia przez niego klientów. Mając to na uwadze, polskie przepisy prawa pracy dopuszczają możliwość zastosowania przy umowach-zlecenie specjalnych kar za konkretne, niezgodne z prawem wykroczenia. Warto zatem zaznajomić się z zasadami obowiązującymi przy przewidywaniu kar dla zleceniobiorców.

Kara i odszkodowanie

Kary umowne w środowiskach firmowych pełnią szereg funkcji. W większości wypadków powinny one stanowić dla przedsiębiorcy swoisty gwarant pokrycia ewentualnych strat finansowych wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia. Do zastosowania kar umownych można zatem wykorzystać formę naprawienia szkód powstałych na skutek niezrealizowania zlecenia lub jego nieprawidłowego wykonania. Zazwyczaj to do zleceniodawcy należy podjęcie decyzji odnośnie praktycznego zastosowania kar umownych w danej sytuacji. Karą umowną nie są objęte opóźnienia w realizacji zlecenia, w takiej sytuacji sięga się bowiem po instytucję odsetek od należności.

Rodzaje kar umownych

Umowy zlecenie przewidują możliwość zastosowania różnego rodzaju kar. Wśród najczęściej wymienianych kar wskazuje się przede wszystkim na kary wyłączne, jednoznacznie określające wysokość ciążącego na zleceniobiorcy zobowiązania finansowego, niezależnie od rzeczywistego rozmiaru wyrządzonej szkody. Istnieje też tzw. kara zaliczana, której zasadnicza istota sprowadza się do dochodzenia całkowitej wartości kwoty odszkodowania za szkody wynikające z nienależytego wykonania lub niewykonania zlecenia. Z kolei kary alternatywne pozwalają przedsiębiorcom na samodzielną decyzję odnośnie egzekwowania kar zapisanych w umowie lub dochodzenia całości roszczeń. W grę wchodzą także kary kumulatywne pozwalające na dochodzenie całości szkody, nawet w sytuacji pokrycia wszelkich kosztów związanych z koniecznością naprawienia szkód przez zleceniobiorcę. W klauzuli odnoszącej się do kar umownych zazwyczaj określa się kwotę kary lub sposób jej naliczenia, wskazanie na okoliczności obligujące do zapłacenia kary umownej przez zleceniobiorcę. Trzeba także sprecyzować, jakie są dodatkowe uwarunkowania odnośnie możliwości dochodzenia odszkodowania z tytułu utraconych w wyniku zaniedbań zleceniobiorcy korzyści.

Powstałe szkody a kary zastosowane w umowie zlecenia

Jeśli zleceniobiorca nie wykona zleconego mu zadania lub zrobi to z nienależytą starannością, w takim wypadku naraża on zleceniodawcę na zaistnienie szkody o określonej wartości finansowej. Wówczas odpowiedzialnością za ten stan rzeczy obarcza się zleceniobiorcę, z wyłączeniem sytuacji, w których osoba ta nie miała realnych możliwości zrealizowania zlecenia. Aby można było zastosować w praktyce karę umowną, muszą zajść łącznie trzy przesłanki. Są to zatem kolejno niewykonanie zobowiązania lub jego nienależyta realizacja; zaistnienie określonej szkody; związek przyczynowo skutkowy między zaniedbaniami ze strony zleceniobiorcy, a szkodą zleceniodawcy. Zwykle osoby lub firmy zlecające innym podmiotom wykonanie określonych zadań zawierają w umowie-zleceniu specjalny zapis zobowiązujący zleceniobiorcę do zrekompensowania szkód niewykonania lub nienależytego zrealizowania zlecenia za pomocą kwoty pieniężnej w określonej wysokości wpłaconej na konto zleceniodawcy.

Jak w praktyce zidentyfikować karę umowną?

Aby można było zażądać zapłaty kary od zleceniobiorcy, który nie wywiązał się odpowiednio z przyjętych na siebie zobowiązań, zawarta pomiędzy oboma podmiotami umowa zlecenie musi być ważna w świetle obowiązującego prawa. Trzeba też pamiętać o tym, że kary umowne ulegają przedawnieniu analogicznie do przedawnień roszczeń o odszkodowanie odnoszących się do przedmiotu świadczenia z tytułu danej umowy cywilnoprawnej.

Zgodnie z odpowiednimi przepisami kodeksu cywilnego, wierzyciel może żądać spłaty kary umownej od dłużnika, niezależnie od tego, jaką szkodę z tytułu zaniedbań zleceniobiorcy faktycznie poniósł. Jeśli kara umowna odnosiła się jedynie do konkretnego przewinienia, nie ma możliwości jej zastosowania w przypadku innych zaniedbań, których dopuścił się zleceniobiorca. Zleceniodawca w takim wypadku może jednak dochodzić odszkodowania w oparciu o zasady ogólne.

Warto pamiętać również o tym, że zleceniodawca w niektórych wypadkach ma możliwość zażądania od niesumiennego zleceniobiorcy opłacenia wyższej kary niż ta, na którą opiewała rzeczywista wartość zlecenia. Dzieje się tak wówczas, gdy zleceniobiorca swoich zaniedbań w zakresie realizacji powierzonego mu zadania dopuścił się świadomie i z pełną premedytacją w celu zaszkodzenia zleceniodawcy. W takim wypadku jednak podmiot zlecający musi jednak udowodnić faktyczną umyślność tego czynu.

Ustawodawca wprowadza ograniczenie w zakresie możliwości wymiany paragonów fiskalnych na faktury. Od 1 stycznia 2020 r. wystawienie faktury do paragonu będzie możliwe tylko w momencie, gdy na paragonie znajduje się NIP nabywcy.

Wystawienie faktury dokumentującej sprzedaż zewidencjonowaną przy zastosowaniu kasy fiskalnej będzie możliwe pod warunkiem, że paragon zawiera NIP nabywcy. Zmianę tę uzasadniono koniecznością przeciwdziałania praktykom polegającym na wystawianiu tzw. pustych faktur do paragonów pozostawionych przez klientów i zebranych przez sprzedawcę. Sytuacja ta występowała m.in. przy sprzedaży paliwa, czy materiałów budowlanych.

Zasada wystawiania faktur jest skutkiem nowelizacji art. 106b ustawy o VAT. Obowiązek ten nie będzie dotyczył jednak usług taksówek osobowych, z wyłączeniem wynajmu samochodów osobowych z kierowcą (PKWiU 49.32.11.0).

Co w momencie naruszenia przepisów?

Jeśli zostanie naruszony ten obowiązek, będzie obwarowany surowymi sankcjami. Stwierdzenie wystawienia faktury VAT do paragonu, który nie zawierał numeru NIP nabywcy, będzie skutkowało nałożeniem na sprzedawcę dodatkowego zobowiązania podatkowego (sankcji VAT) w wysokości 100% kwoty podatku na tej fakturze. Takie same sankcje będą groziły nabywcy, który ujmie taką fakturę w swojej ewidencji (art. 109a ustawy o VAT). Sankcji VAT nie będzie się natomiast ustalać w stosunku do osób fizycznych, które ponoszą w takiej sytuacji odpowiedzialność przewidzianą przepisami kodeksu karnego skarbowego.

Niższy PIT to już kolejny krok w procesie sprawiedliwego obniżenia obciążeń podatkowych dla podatników, którzy rozliczają przychody według skali podatkowej. Zmiany wchodzą w życie od dnia dzisiejszego.

Według projektu ustawy, dzięki zmniejszeniu stawki PIT i dodatkowo co najmniej dwukrotnemu podwyższeniu kosztów uzyskania przychodów, nastąpi obniżenie kosztów pracy pracowników. Niższy PIT to nowy krok w procesie sprawiedliwego obniżenia obciążeń podatkowych dla wszystkich podatników, którzy rozliczają przychody według skali podatkowej. Reforma tworzy ważny krok w kierunku zmniejszenia łącznej kwoty podatków i składek. „W praktyce oznacza to, że przy niezmienionej pensji brutto na konta pracowników trafią wyższe wynagrodzenia netto, czyli „do ręki”. Zmian tych także doświadczą emeryci, renciści czy osoby prowadzące działalność gospodarczą.

Kto może skorzystać na niższym PIT ?

Nowe działania oznaczają korzyść dla ponad 25 mln podatników. Obniżka PIT będzie dotyczyć przychodów rozliczanych według skali podatkowej, uzyskiwanych m.in.:

• ze stosunku pracy,
• z działalności wykonywanej osobiście (umowy zlecenia, umowy o dzieło)
• z działalności gospodarczej osób fizycznych, w tym w formie spółek osobowych,
• z praw majątkowych,
• z emerytury i renty.

Osoby, których dotknęło bezrobocie, mogą zarejestrować się w urzędzie pracy. Poprzez zarejestrowanie się w urzędzie pracy osoba bezrobotna ma ubezpieczenie zdrowotne. Jeżeli w ciągu ostatnich 18 miesięcy przepracowała 365 dni na co najmniej minimalnym wynagrodzeniu, uzyska zasiłek dla bezrobotnych. Należy pamiętać, że bezrobotnym może być osoba, która nie wykonuje pracy zarobkowej. Dodatkowo musi być zarejestrowana we właściwym miejscowo powiatowym urzędzie pracy. Zatem kto może się zarejestrować jako bezrobotny?

Czy pozostając bez pracy warto zarejestrować się w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna?

Wielu osobom może się to opłacać, ponieważ uzyskuje się w ten sposób szereg uprawnień, w tym:

• prawo do ubezpieczenia zdrowotnego dla siebie, małżonka,
• prawo do zasiłku dla bezrobotnych (po spełnieniu dodatkowych warunków),
• dostęp do usług rynku pracy (pośrednictwo pracy, poradnictwo zawodowe, szkolenia),
• dostęp do instrumentów rynku pracy (np. dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej, konsultacji, doradztwa, dodatek aktywizacyjny).
  
  

Warunki rejestracji w urzędzie pracy

1. Osoba ubiegająca się o zarejestrowanie w urzędzie pracy musi mieć ukończone 18 lat,
2. Nieprowadzenie działalności gospodarczej,
3. Zarejestrowana może być osoba, która nie jest właścicielem lub posiadaczem samoistnym, lub zależnym nieruchomości rolnej o powierzchni przekraczającej 2 ha,
4. Zarejestrowana może być osoba, która nie jest tymczasowo aresztowana lub nie odbywa kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem kary pozbawienia wolności odbywanej poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego,
5. Osoba ta nie ma prawa do m.in. emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego, zasiłku macierzyńskiego lub zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
6. Brak przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym z działów specjalnych produkcji rolnej.

Rejestracja w urzędzie pracy

Koniecznym warunkiem do uzyskania statusu osoby bezrobotnej jest rejestracja we właściwym dla miejsca zameldowania stałego lub czasowego powiatowym urzędzie pracy. Zgłaszający się do rejestracji wypełnia kartę rejestracyjną. Informacje w niej zapisane są sprawdzane przez pracownika urzędu z oryginałami dostarczonych dokumentów. Należy więc pamiętać, aby zabrać ze sobą wymagane dokumenty. Przede wszystkim musi to być: dowód osobisty, świadectwo ukończenia ostatniej szkoły (uczelni) w oryginale, świadectwa pracy z całego okresu zatrudnienia, zaświadczenia o okresach wykonywania innej pracy zarobkowej (umowa o pracę, umowa zlecenie, umowa o dzieło), dokument stwierdzający przeciwwskazania do wykonywania określonych prac, numer NIP, świadectwa kwalifikacyjne lub zaświadczenia – szkolenia, kursy, uprawnienia zawodowe, prawo jazdy (oryginały).

Urlop zaległy to urlop niewykorzystany w roku kalendarzowym, w którym pracownik nabył do niego prawo. Kodeks pracy przewiduje maksymalny termin wykorzystania zaległego urlopu wypoczynkowego. Do kiedy więc mamy czas, aby go wykorzystać ?

Niestety nie zawsze istnieje możliwość wykorzystania urlopu wtedy, kiedy nam to odpowiada, często mają wpływ na to obowiązki służbowe bądź trudna sytuacja firmy nie pozwalają na wykorzystanie należnego urlop w terminie, jaki nakazuje Kodeks pracy. Warto jednak pamiętać, że niewykorzystany urlop nie przepada, a więc możemy, a nawet powinniśmy, wykorzystać go jak najszybciej.

Urlop wypoczynkowy

Urlop wypoczynkowy udzielany jest na wniosek pracownika. Na jego wniosek może być podzielony na części, jednak w tym przypadku co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych (art. 162 Kodeksu Pracy). To znaczy, że pracownik jest zobowiązany raz w roku skorzystać z takiego długiego wypoczynku (firmy przeważnie uwzględniają to również w obowiązkach pracownika w Regulaminie Pracy) brane są tutaj pod uwagę dni kalendarzowe, więc nie zawsze będzie to wykorzystanie 10 dni urlopowych, bo inaczej może wynikać z naszego harmonogramu pracy lub w któryś z dni wypada święto czy inny dzień wolny. Z powyższych przepisów Kodeksu Pracy wynika też fakt, że jeżeli nie będziemy wnioskowali do pracodawcy o urlop, a nadal będziemy mieć urlop zaległy, pracodawca może wyznaczyć termin wykorzystania urlopu zaległego, aby wypełnić nałożony na siebie obowiązek wynikający z art. 161 Kodeksu Pracy.

Kiedy należy wykorzystać zaległy urlop ?

Pracownik powinien wykorzystać zaległy urlop zwłaszcza wtedy, gdy stosunek pracy został rozwiązany i biegnie okres wypowiedzenia, a pracodawca udzieli pracownikowi takiego urlopu. Czas udzielonego wolnego, z wyłączeniem zaległego urlopu, nie powinien być jednak dłuższy niż wymiar określony w artykule 155 (1) Kodeksu pracy, czyli urlop powinien zostać naliczony proporcjonalnie do okresu zatrudnienia.

Ważne ! Kodeks pracy wyznacza termin, do którego zaległy urlop wypoczynkowy powinien zostać wykorzystany — jest to właśnie 30 września.

Kiedy przysługuje ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy ?

Pracownicy, którzy nie wykorzystują urlopu wypoczynkowego lub robią to w niewielkim stopniu, czasem spodziewają się, że pracodawca wypłaci im ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w trakcie zatrudnienia. Według artykułu 171 Kodeksu pracy pracodawca ma obowiązek wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wyłącznie w przypadku rozwiązania lub wygaśnięcia umowy o pracę. Niedopuszczalne jest wypłacenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w trakcie trwania stosunku pracy.

Każde przedsiębiorstwo zobligowane do prowadzenia pełnej księgowości powinno doskonale orientować się, czym są aktywa oraz pasywa. Trzeba mieć bowiem świadomość, że kwestie te są integralną częścią składową bilansu, który należy uznawać za bodaj najistotniejsze sprawozdanie z funkcjonowania przedsiębiorstwa. Dlatego też warto zaznajomić się z istotą pasywów i aktywów firmowych, zachodzącymi pomiędzy nimi podobieństwami i różnicami, a także zasadami sporządzania bilansów finansowych danego przedsiębiorstwa. Podstawowe informacje odnoszące się do tych zagadnień znajdą się w niniejszym artykule.

Kilka słów o aktywach

Wszelkie kwestie związane z aktywami zostały uregulowane w ustawie o rachunkowości. Zgodnie z zawartą w tym akcie prawnym definicją za aktywa trzeba uważać podlegające ścisłej kontroli przedsiębiorstwa zasoby majątkowe, których realna wartość została określona w sposób niepozostawiający żadnych wątpliwości. Aktywa zwykle zostają utworzone na skutek realizacji określonych działań, ukierunkowanych na osiągnięcie stałego lub tymczasowego zysku finansowego. Do grona aktywów zalicza się różne składniki majątkowe takie jak na przykład zapłata za dostarczony towar lub zrealizowaną usługę, wyposażenie wnętrza biurowego, licencje na oprogramowania komputerowe, a także kapitał własny założyciela przeznaczony na powołanie do życia firmy oraz jej rozwój.

Klasyfikacja aktywów

Za podstawowe kryterium podziału aktywów uznaje się stopień ich płynności. W ten sposób wyodrębnia się od siebie aktywa trwałe oraz obrotowe. Te pierwsze pozostają w firmie przez okres przekraczający jeden rok, począwszy od dnia bilansowego. Aktywa trwałe cechuje relatywnie niski stopień płynności. Aktywa takie dzieli się na kilka rodzajów. Zalicza się do nich zatem m.in. wartości niematerialne i prawne, wśród których wskazuje się głównie na te prawa majątkowe, które można swobodnie wykorzystywać w sensie gospodarczym przez okres powyżej jednego roku. Tego rodzaju wartościami są zwykle rzeczy nabyte oraz wniesione w majątek przedsiębiorstwa na skutek dokonania darowizny lub aportu (licencje, patenty, autorskie prawa majątkowe i prawa pokrewne, know how itp.). Nie można o nich natomiast mówić w przypadku wartości prawnych oraz niematerialnych wytworzonych w danym zakładzie pracy. Oprócz tego trzeba również wspomnieć o rzeczowych aktywach trwałych, czyli rzeczach, które można użytkować w okresie dłuższym niż jeden rok, przy czym cechuje je kompletność i zdatność do użytku. Do takich zalicza się przede wszystkim urządzenia, maszyny, różnego rodzaju nieruchomości, a także żywy inwentarz. Ponadto wartościami niematerialnymi i prawnymi są także należności długoterminowe i inwestycje krótkoterminowe. O tych pierwszych mówi się wówczas, gdy występują różne firmowe należności, wynikające z innych niż standardowa działalności firmy, których termin spłaty przekracza termin jednego roku, licząc od dnia bilansowego.

Natomiast jeśli chodzi o inwestycje długoterminowe, są one aktywami, za pomocą których dąży się do uzyskania szeroko zakrojonych korzyści ekonomicznych powstałych na skutek wzrostu ich wartości w przeciągu określonego czasu (np. długoterminowe papiery wartościowe, udziały w spółce zoo itp.). Z kolei za aktywa obrotowe uznaje się: aktywa rzeczowe, które należy zużyć w przeciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego; płatne i wymagalne aktywa finansowe, które należy zbyć w ciągu jednego roku od dnia bilansowego; należności krótkoterminowe, wynikające głównie z dostaw towarów i usług, jak również rozliczenia międzyokresowe, które trwają nie więcej niż 12 miesięcy do dnia bilansowego.

Kilka słów o pasywach

Za pasywa uznaje się pewne źródła dochodów danej jednostki gospodarczej, dzięki którym można odkryć, skąd wzięły się przychody firmowe. Pasywami mogą być na przykład kapitały zakładowe, a także różnego rodzaju zobowiązania finansowe na poczet planowanych inwestycji rozwojowych przedsiębiorstwa. Wśród pasywów wyodrębnia się przede wszystkim kapitały własne oraz obce. Te pierwsze reprezentowane są przez kapitały podstawowe, przeznaczone na zainicjowanie działalności gospodarczej; kapitały zapasowe wynikające z nadwyżki cen w stosunku do nominalnej wartości akcji lub powstałe z uwagi na zatrzymywanie części zysku netto przez firmę; kapitały z aktualizacji wyceny, które zależą od przeszacowania inwestycji długoterminowych i środków trwałych; kapitały rezerwowe, tworzone przez spółki akcyjne po to, aby pokryć różnego rodzaju straty i zobowiązania.

Kapitałami obcymi nazywa się środki pieniężne przekazane przedsiębiorstwu na pewien określony czas – wraz z jego upływem należy zwrócić te środki właścicielowi. Niekiedy może się to wiązać z kosztami w postaci odsetek. Wśród kapitałów obcych wymienia się także zobowiązania powstające na skutek korzystania z papierów wartościowych, jak również wynagrodzenia pracownicze. Dotyczy to głównie kredytów i pożyczek. Do momentu zwrotu kapitału uważa się go za zobowiązanie przedsiębiorstwa względem innej jednostki.

Niejednokrotnie występuje sytuacja, gdy osoby prowadzące działalność gospodarczą dokumentują poniesione koszty firmowe paragonem fiskalnym otrzymanym od sprzedającego. Co w sytuacji, gdy zostanie on utracony? W przypadku faktury możemy prosić o wystawienie duplikatu, jak jest w momencie paragonu fiskalnego ? O tym dowiedzie się w dzisiejszym artykule.

Zatem czy istnieje duplikat paragony fiskalnego ? Niestety nie istnieje takie pojęcie. Drukarki fiskalne czy też kasy, bądź programy do wystawiania dokumentów nie posiadają takiej opcji.

Jedynym możliwym rozwiązaniem jest zwrócenie się z prośbą do sprzedawcy o wykonanie kopii paragonu z rolki. Transakcja jest rejestrowana w dwóch kopiach. Jedną otrzymuje kupujący do rąk własnych, a druga zgodnie z przepisami jest archiwizowana przez sprzedawcę na okres 5 lat.

Paragon fiskalny – kontrola skarbowa

Warto wiedzieć, że papier w kasach i drukarkach fiskalnych jest światłoczuły. Po pewnym okresie (około 1-2 lat) staję się on wypłowiały i wydrukowana treść staje się małowidoczna/niewidoczna. Może to zatem przysporzyć dość poważnych kłopotów przedsiębiorcy w trakcie kontroli organów podatkowych, gdyż to na jego barkach spoczywa obowiązek przedłożenia dokumentacji w czytelnej formie.

Najlepszym rozwiązaniem jest wykonanie kserokopii paragonu, która jest honorowana tak samo, jak oryginał.

Dobrym rozwiązaniem dla sprzedawców, którzy powinni archiwizować dużą liczbę transakcji zapisanych w rolkach przez okres 5 lat jest stosowanie kas i drukarek fiskalnych wykonujących kopie elektroniczne paragonów.

Jeżeli jesteś czynnym podatnikiem podatku VAT, może się tak zdarzyć, że podatek naliczony jest wyższy od należnego, czyli masz nadwyżkę. Co z nią zrobić? Najprostszym rozwiązaniem (ale nie jedynym) jest wystąpienie o zwrot „nadwyżki” podatku na rachunek bankowy. Jednak często nie jest najkorzystniejsze dla przedsiębiorcy.

Zatem co zrobić z nadwyżką VAT ?

Dokonanie bezpośredniego zwrotu na rachunek bankowy przedsiębiorstwa

Jeśli przedsiębiorca chce otrzymać zwrot VAT na swoje konto firmowe, powinno to znaleźć odzwierciedlenie w odpowiednich pozycjach deklaracji VAT-7, VAT-7K.

Niestety może czekać dość długo na zwrot środków. Termin wypłaty wynosi 60 dni (licząc od dnia złożenia deklaracji z wykazaną kwotą nadwyżki). Termin ten jednak może być przedłużony przez naczelnika urzędu skarbowego, jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania Twojego rozliczenia, a także rozliczeń innych podmiotów biorących udział w obrocie towarami lub usługami, będących przedmiotem rozliczenia.

Ważne! Przedsiębiorcy, którzy korzystają z mechanizmu podzielonej płatności (split payment) mogą liczyć na przyśpieszony termin zwrot VAT. Przy korzystaniu z mechanizmu, zwrot podatku na rachunek VAT będzie odbywał się w terminie 25 dni, czas jest liczony od dnia złożenia deklaracji.

Przeniesienie nadwyżki VAT do rozliczenia w kolejnym okresie rozliczeniowym

Kolejny sposób wykorzystania nadwyżki, to prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy rozliczeniowe.

Taka sytuacja może być korzystniejsza w momencie, gdy w kolejnych okresach rozliczeniowych wystąpi z kolei nadwyżka podatku należnego nad naliczonym, a zwrot nadwyżki podatku nastąpi w terminie 60 dni od złożenia deklaracji. Na wypadek, gdy z dużym prawdopodobieństwem przewidujesz, że w kolejnych okresach rozliczeniowych wystąpi nadwyżka podatku należnego nad naliczonym i będziesz miał obowiązek wpłaty tej różnicy do urzędu skarbowego, powinieneś zastanowić się nad przeniesieniem nadwyżki podatku na następny okres  (gdy na zwrot musiałabyś czekać 60 dni).

Decydując się na takie rozwiązanie, należy w deklaracji określić wysokość kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym i następnie tę samą kwotę zadeklarować do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy.

Zaliczenie na poczet innych zobowiązań podatkowych

Jest również prawo odnośnie do tego, że sam możesz zadecydować o zaliczeniu zwrotu VAT na poczet innego podatku, który stanowi zobowiązanie bieżące lub przyszłe. Należy taką informację zawrzeć we wniosku do urzędu skarbowego, razem z przesyłaną deklaracją VAT. W piśmie należy powołać na art. 76 § 1 w zw. z art. 76b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Zaliczenie nastąpi z dniem złożenia deklaracji wykazującej zwrot podatku. Nie ma znaczenia, czy urząd zweryfikuje poprawność wyliczeń i jak długo będą trwały czynności wyjaśniające — o ile potwierdzą one zasadność zwrotu.

Możliwość tą można stosować w przypadku podatków rozliczanych w różnych organach podatkowych. Zwroty VAT powinny być bez większych problemów zaliczane na daniny rozliczane przez inne organy podatkowe niż urząd skarbowy – np. gminę lub organ celny. Jest to rozwiązanie szczególnie korzystne, gdy termin zwrotu VAT wynosi 180 dni.

Powinno się w każdym przypadku przeanalizować, czy przed upływem terminu zwrotu VAT, nie przypadają czasem zapłaty innych podatków. Jednakże warunkiem dokonania takiej kompensaty jest złożenie, wraz z deklaracją VAT wykazującą podatek do zwrotu, wniosku o dokonanie stosownego zaliczenia. Należy w nim wskazać zobowiązanie, które ma być w ten sposób uregulowane, oraz właściwy dla niego organ podatkowy.

Należy pamiętać, że gdy wystąpi się o bezpośredni zwrot podatku naliczonego, a będą już jakieś zobowiązania podatkowe z innych tytułów, urząd skarbowy niejako z „urzędu” dokona zaliczenia nadwyżki VAT na inne zobowiązania wraz z odsetkami za zwłokę, począwszy od tych o najwcześniejszym terminie płatności.

Od 1 lipca ruszyła możliwość składania wniosków o 300+ na wyprawkę szkolną w ramach programu „Dobry Start”. W tym artykule przedstawimy informację, kto może otrzymać świadczenie, a także gdzie i kiedy złożyć wniosek.

Kto może ubiegać się o 300+ na dziecko ?

Na wyprawkę dla dziecka może otrzymać:
• rodzic,
• opiekun faktyczny (osoba, która faktycznie opiekuje się dzieckiem i złożyła wniosek o adopcję),
• opiekun prawny,
• osoba ucząca się (pełnoletni uczeń niepozostający na utrzymaniu rodziców w związku z ich śmiercią lub w związku z ustaleniem wyrokiem sądowym, bądź ugodą sądową prawa do alimentów z ich strony).

Kogo obejmuje program ?

Aby zostać beneficjentem programu, uczeń musi spełnić łącznie dwa warunki.

• przed rozpoczęciem roku szkolnego w danym roku kalendarzowym uczeń nie może ukończyć 20 lat lub 24, jeśli posiada orzeczenie o umiarkowanym albo znacznym stopniu niepełnosprawności, potrzebie kształcenia specjalnego lub uczęszczania na zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze.
• dziecko musi uczyć się w szkole podstawowej, ponadpodstawowej, artystycznej (w której realizowany obowiązek szkolny lub nauki), młodzieżowym ośrodku socjoterapii, specjalnym ośrodku wychowawczym, szkolno- wychowawczym bądź rewalidacyjno-wychowawczym.

Kogo te świadczenie nie obejmuje ?

Świadczenie 300+ niestety nie obejmuje dzieci w przedszkolach (także w tzw.zerówkach, nawet jeśli zajęcia odbywają się w szkole), studentów, ani uczniów szkół policealnych oraz szkół dla dorosłych. Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej planuje jednak w przyszłości rozszerzenie programu 300+ również dla uczniów szkół dla dorosłych czy policealnych (bez zmian kryteriów wiekowych).

Gdzie złożyć wniosek ?

Papierowy wniosek można złożyć we właściwym dla miejsca zamieszkania (niezameldowania) urzędzie gminy czy miasta, ośrodku pomocy społecznej lub innym, dodatkowym miejscu, o którym informację można uzyskać w urzędzie miasta/gminy. Opiekunowie dzieci objętych pieczą zastępczą oraz osoby usamodzielniane mogą składać wniosek jedynie w powiatowym centrum pomocy rodzinie.

Wniosek można także, złożyć elektronicznie m.in. złożenie wniosku jest możliwe dzięki skorzystaniu z funkcji bankowości elektronicznej. Należy zalogować się na stronie swojego banku, odnaleźć odpowiednią zakładkę i postępować zgodnie z instrukcjami wyświetlanymi na ekranie (wszelkie szczegółowe informacje można znaleźć na stronach internetowych poszczególnych banków).

Dokonanie transakcji handlowych odnoszących się do konkretnych towarów czy usług zwykle dokumentuje się przy wykorzystaniu faktur. Obecnie obok faktur papierowych coraz częściej wystawia się także faktury elektroniczne. Trzeba pamiętać o tym, że za fakturę uznaje się tylko taki dokument, który zawiera odpowiednie obowiązkowe dane. Zwykle wystawia się ją w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał przekazuje się nabywcy, a kopia pozostaje u sprzedawcy danego towaru czy usługi. Niekiedy można także wystawić fakturę w trzech egzemplarzach. Odnosi się to jednak wyłącznie do organów egzekucyjnych. W tym wypadku egzemplarze trafiają kolejno do nabywcy, wystawcy dokumentu oraz dłużnika.

Do kiedy można wystawić fakturę?

Fakturę z reguły należy przekazać nabywcy nie później niż 15 dnia miesiąca następującego bezpośrednio po miesiącu, w którym ostatecznie sfinalizowano transakcję. Od tej zasady istnieją jednak pewne wyjątki. Odnoszą się one do dostawców książek drukowanych, którzy wystawiają fakturę w przeciągu dwóch miesięcy od momentu przekazania klientom towaru, a także firm realizujących usługi budowlane i budowlano-montażowe (miesiąc od wykonania usługi). Dostawcy usług telekomunikacyjnych, a także energii elektrycznej i cieplnej powinni natomiast wystawić fakturę wraz z upływem terminu płatności za usługę. Także sam nabywca może zażądać wydania faktury, pod warunkiem, że nie upłynęły jeszcze trzy miesiące od zakończenia miesiąca, w którym zrealizowano transakcję. Nie ma tutaj zasadniczo znaczenia, czy wystawcą faktury jest czynny podatnik VAT, czy też podmiot zwolniony z podatku VAT. Obowiązujące terminy są takie same dla wszystkich podmiotów.

Jak wystawić fakturę VAT?

Warto skorzystać z gotowych wzorów faktur, choćby dostępnych w Internecie. Przyjmuje się, że na każdej fakturze muszą znaleźć się pewne obowiązkowe dane. Dotyczy to przede wszystkim kolejnego numeru faktury, daty jej wystawienia, a także daty dokonania dostawy towarów lub realizacji usług, jeśli nie pokrywa się ona z datą zapłaty.

Należy także wyszczególnić nazwy dostawców oraz nabywców usług, określając adres ich siedziby, a także numery identyfikacji podatkowej (NIP). Trzeba także wskazać nazwę towaru lub usługi, a także ilość sprzedanych dóbr i usług, wraz z określeniem ich jednostkowej ceny, Trzeba także opisać ewentualne rabaty i upusty cenowe, a następnie określić wartość netto zamówionego towaru lub usługi. Potem wpisuje się stawkę podatkową, a także wartość sprzedaży netto z określeniem różnych stawek podatkowych oraz sprzedaży zwolnionej z podatku. Następnie określa się kwotę podatku od wartości sprzedaży netto, wskazując na podział kwot odnoszących się do poszczególnych rodzajów stawek podatkowych. Na fakturze należy także wyszczególnić całkowitą kwotę należności. Choć nie jest to koniecznie wymagane przez prawo, warto fakturę podpisać własnoręcznie oraz opatrzyć pieczątką firmową. W takiej sytuacji wzrasta bowiem prawdopodobieństwo odzyskania należności w razie zalegania przez kontrahenta z zapłatą.

Faktury podatników zwolnionych z VAT

Faktury podatników zwolnionych z VAT różnią się nieco od tradycyjnych faktur VAT. Na tego rodzaju dokumentach muszą znaleźć się takie dane jak: data wystawienia, numer faktury, określenie stron transakcji wraz z wyszczególnieniem ich adresów. Ponadto na tego rodzaju fakturze trzeba także wskazać kolejny numer dokumentu, nazwę towaru lub usługi, których on dotyczy, kwotę należności razem, a także jednostkową cenę sprzedanych dóbr lub usług. Bardzo istotne jest również, aby podatnik korzystający ze zwolnienia przedmiotowego, określił, na jakiej podstawie przysługuje mu wspomniane zwolnienie. Z kolei w przypadku osób zwolnionych podmiotowo, nie trzeba wskazywać żadnych dokumentów prawnych w tym zakresie.

Archiwizowanie faktur

Co do zasady, wskazuje się, że faktury należy przechowywać przez co najmniej 5 lat od momentu upływu roku kalendarzowego, w którym doszło do opłacenia danej należności. Nie ma przy tym właściwie znaczenia, czy dana faktura została wystawiona w formie papierowej, czy też elektronicznej. W aspekcie przechowywania faktur obowiązują pewne reguły, których należy bezwzględnie przestrzegać. Chodzi tutaj przede wszystkim o uporządkowanie poszczególnych faktur zgodnie z okresami rozliczeniowymi, których one dotyczą, dbając także o to, aby w razie potrzeby można było relatywnie łatwo odnaleźć poszczególne dokumenty. Faktury powinny także spełniać łącznie warunki odnoszące się do autentyczności ich pochodzenia (pewna tożsamość wystawcy faktury), integralności treści (brak dokonywania zmian w ich tekście), jak również czytelności.

Jeśli dana firma przechowuje faktury w formie elektronicznej, zobowiązana jest do umożliwienia organom podatkowym możliwości ich poboru oraz przetwarzania danych, widniejących w fakturze. Z kolei faktury w formie papierowej zwykle drukowane są w dwóch egzemplarzach – po jednym dla odbiorcy i wystawcy, który przechowuje dokument w księdze przychodów i rozchodów.