e-Deklaracje – podatkowy serwis informacyjny

Opłacanie różnych składek ubezpieczeniowych w ZUS-ie stanowi obowiązek każdego przedsiębiorcy, a także pracownika. Niekiedy jednak z różnych powodów niektóre osoby mogą mieć ogromny problem ze spłatą wszystkich swoich zobowiązań finansowych względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W takim wypadku można zwrócić się do tej instytucji z prośbą o pomoc. Wsparcie takie może przybrać rozmaite formy. Zwykle jest to propozycja rozłożenia spłaty długu na kilka miesięcy, w których trakcie należności będą spłacane systematycznie w ratach. W niektórych okolicznościach jednak wsparcie to może również dotyczyć całkowitego umorzenia długu. Oznacza to, że w wypadku uzyskania zgody od ZUS-u płatnik składek nie będzie musiał uregulować żadnych zobowiązań finansowych względem tej instytucji ubezpieczeniowej.

Podmioty uprawnione do uzyskania umorzenia

Prawo do umorzenia dotyczy dłużników zalegających ze spłatą składek ubezpieczeniowych w sytuacji, gdy ich sytuacja finansowa nie pozwala im na uregulowanie tych zobowiązań. Wniosek o umorzenie długu z tego tytułu mogą złożyć przede wszystkim przedsiębiorcy, będący aktualnymi lub byłymi płatnikami składek. O takie umorzenie mogą ponadto starać się również osoby, które przejęły na siebie odpowiedzialność za długi innych ludzi (na przykład spadkobiercy, następcy prawni lub wspólnicy). Prawem tym objęci są również pełnomocnicy dłużników, a także współmałżonkowie osób zadłużonych, którzy odpowiadają ze wspólnego majątku za zobowiązania swych partnerów życiowych.

Okoliczności przyznania prawa do umorzenia należności

Do umorzenia długu przez ZUS z reguły dochodzi w ściśle określonych okolicznościach. Dotyczy to przede wszystkim sytuacji stwierdzenia przez urzędników, że w danej sytuacji nie da się w ogóle ściągnąć żadnych należności. Podobnie dzieje się także wtedy, gdy ZUS uzna, że dłużnik aktualnie znajduje się w trudnej sytuacji rodzinnej oraz zawodowej. Jeśli chodzi o całkowitą nieściągalność należności, z reguły mówi się o niej wtedy, gdy zajdzie przynajmniej jedna z wyszczególnionych poniżej czynności. Chodzi tutaj przede wszystkim o śmierć dłużnika, który nie pozostawił po sobie ani żadnego majątku, ani też następców prawnych lub spadkobierców, którzy mogliby przejąć jego zobowiązania. Taka sama sytuacja występuje również wtedy, gdy na skutek decyzji sądu oddalono wniosek dotyczący ogłoszenia upadłości dłużnika lub umorzenia postępowania upadłościowego z powodu braku odpowiedniego majątku; może do tego dojść także wówczas, gdy po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego nie uzyska się odpowiedniej kwoty do pokrycia zobowiązań względem ZUS.

Analogicznie całkowitą nieściągalność długu orzeka się wtedy, gdy dłużnik zaniechał już prowadzenia własnej firmy, nie posiadając żadnego majątku, a także wspólników, współmałżonka i następców prawnych. Inne sytuacje uprawniające ZUS do uznania całkowitej nieściągalności długu to niższa niż koszty upomnienia kwota nieopłaconej składki, potwierdzony przez naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego brak majątku, a także niemożność uzyskania w postępowaniu egzekucyjnym kwot przekraczających wydatki na to postępowanie. Z kolei o trudnej sytuacji rodzinnej i finansowej dłużnika z reguły mówi się wtedy, gdy ewentualna spłata zobowiązań pozbawiłaby w zupełności dłużnika oraz jego rodzinę środków do życia.

Podobnie dzieje się w przypadku poniesienia strat na skutek różnych nadzwyczajnych zdarzeń, na przykład klęski żywiołowej, co mogłoby spowodować konieczność zaprzestania funkcjonowania firmy. Umorzenie z powodu nieściągalności długu następuje również wtedy, gdy dłużnik ciężko choruje lub opiekuje się ciężko chorym krewnym, nie mogąc z tego powodu zarobić wystarczającej kwoty do uregulowania należności.

Składki podlegające umorzeniu

To, jakie składki podlegają umorzeniu, a jakie nie, zależy od tego, czy chodzi o osobę opłacającą składki za siebie, czy też za swoich pracowników. Co do zasady zarówno w wypadku przedsiębiorców opłacających składki tylko za siebie można umorzyć wszelkie ubezpieczenia społeczne, jak i zdrowotne, a także składki na Fundusz Pracy i Fundusz Emerytur Pomostowych. Nie można jednak umorzyć ubezpieczeń społecznych oraz zdrowotnych za pracowników.

Jak uzyskać umorzenie należności?

Trzeba w tym celu złożyć stosowny wniosek, w którym wyszczególniono dane osobowe dłużnika, kwotę nieopłaconych należności, powody zalegania ze spłatą, uzasadnienie, dlaczego nie można uregulować tych zobowiązań, jak również rodzaj pomocy, o którą dłużnik się ubiega. Wniosek musi być podpisany własnoręcznie przez składającego. Dodatkowo warto także złożyć różne inne dokumenty potwierdzające trudną sytuację materialną i związaną z nią niemożność uregulowania długu.

Takie wnioski składa się w dowolnym momencie. Można je wysłać pocztą lub złożyć osobiście albo przez pełnomocnika. Niekiedy składa się także wnioski ustne w rozmowie telefonicznej. Wniosek taki rozpatruje się w terminie do dwóch miesięcy, licząc od daty jego złożenia w urzędzie.

Rozpoczynając własną działalność gospodarczą, każdy podatnik wcześniej czy później staje przed dylematem wyboru odpowiedniego sposobu rozliczania podatku. Rozliczając się na zasadach ogólnych, można skorzystać z takich możliwości, jak na przykład skala podatkowa, karta podatkowa, ryczałt od zewidencjonowanych przychodów, a także podatek liniowy, To ostatnie rozwiązanie uznaje się za jedną z najlepszych opcji dla większości podmiotów, stąd też warto wyjaśnić, na czym polega ta reguła opodatkowania przychodów firmowych oraz czym różni się ona od pozostałych form obliczania należnego podatku.

Definicja podatku liniowego

Pod pojęciem podatku liniowego kryje się jedna z form opodatkowania dochodów firmowych. Przedsiębiorcy, którzy zdecydują się na tę formę rozliczania swoich obrotów sprzedażowych, powinni wziąć pod uwagę, że w tym wypadku cały dochód zostanie opodatkowany stałą stawką o wielkości 19%. Nie będzie miało tutaj zasadniczo znaczenia to, ile dochodu podatnik osiągnął w danym roku. Bez względu na wysokość dochodu stawka ta zawsze będzie oscylować na poziomie 19%. Należy zdać sobie z tego sprawę jeszcze przed dokonaniem wyboru najwłaściwszej dla danej firmy formy opodatkowania.

Z podatku liniowego 19% mogą korzystać zarówno osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, jak i wspólnicy w spółkach niedysponujących osobowością prawną. Wyboru formy opodatkowania dokonuje się za pomocą złożenia specjalnego oświadczenia przez podatnika, które musi trafić na ręce właściwego naczelnika urzędu skarbowego, adekwatnego do miejsca zamieszkania płatnika lub siedziby firmy. Trzeba tego dokonać, zanim rozpocznie się określoną działalność. Musi to nastąpić do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym doszło do osiągnięcia pierwszego przychodu firmowego. Brak złożenia stosownego oświadczenia o wyborze podatku liniowego jako formy opodatkowania sprawia, że docelowo wskazuje się skalę podatkową jako sposób rozliczania podatku dochodowego.

Zasady obliczania dochodu w podatku liniowym

Niezależnie od tego, czy podatnik ostatecznie zdecydował się na obliczanie podatku za pomocą skali podatkowej, czy podatku liniowego, dochód oblicza się dokładnie tak samo, odejmując od siebie wartość przychodu uzyskanego w danym miesiącu od wartości kosztów poniesionych na prowadzenie działalności gospodarczej. Ewidencjonowanie przychodów i rozchodów odbywa się przy wykorzystaniu Podatkowej Księgi Przychodów i Rozchodów. Na przedsiębiorcy rozliczającym się za pomocą podatku liniowego ciąży obowiązek wpłacania zaliczek na podatek dochodowy. Można tego dokonywać z częstotliwością miesięczną lub kwartalną (w takim wypadku wysokość zaliczki zależy od osiągniętego w danym czasie dochodu, przy czym wysokość podatku oblicza się według stawki 19%).

Niekiedy podatnikom, którzy prowadzą już swoją działalność przez co najmniej kilka lat, udostępnia się możliwość opłacania zaliczek w uproszczonej formie, niezależnie od osiągniętego aktualnie dochodu. Tego rodzaju zaliczki oblicza się w oparciu o historyczne dane, zebrane z różnych zeznań składanych przez podatnika w poprzednich latach. W takim zaliczki opłaca się wyłącznie w systemie miesięcznym.

Zalety podatku liniowego

Podatek liniowy – tak jak każda inna forma opodatkowania – ma swoje zalety oraz wady. Do tych pierwszych zalicza się z całą pewnością możliwość dokonania odliczenia od przychodu z tytułu prowadzonej działalności kosztów wynikających z jej uzyskania. Bardzo ważna jest również stała stawka podatkowa, która oscyluje na dokładnie takim samym poziomie, niezależnie od wysokości uzyskanego w danym czasie dochodu.

W opodatkowaniu podatkiem liniowym liczy się również to, że w tym wypadku nie łączy się ze sobą dochodów uzyskiwanych z różnych źródeł. Dzięki temu dochody opodatkowane liniowo nie oddziałują, na podwyższenie stawki podatku od dochodów tak jak ma to miejsce w przypadku dochodów opodatkowanych zgodnie ze skalą podatkową. Podatek liniowy wylicza się znacznie łatwiej niż, ma to miejsce w przypadku skali podatkowej, a to ze względu na stosowanie tej samej stawki, niezależnie od kwoty uzyskanego dochodu. Nie bierze się tutaj też pod uwagę kwoty zmniejszającej podatek.

Wady podatku liniowego

Oczywiście, podatek liniowy ma też swoje wady. Nie można tutaj bowiem łączyć dochodów pochodzących z różnych źródeł. Nie jest to też odpowiednie rozwiązanie dla osób rozliczających się ze współmałżonkiem, ponieważ nie przewiduje ono takiej opcji.

Ta forma opodatkowania pozwala jedynie na odliczanie kosztów wynikających z prowadzenia działalności gospodarczej w poprzednich latach, a także składek społecznych podatnika i współpracujących z nim osób opłaconych w konkretnym roku podatkowym. Od podatku wyliczonego w ten sposób można zasadniczo odliczyć jedynie składki zdrowotnej.

W tej formie opodatkowania podatnik nie może również skorzystać z różnych ulg, na przykład rodzinnej, rehabilitacyjnej czy na internet. Nie można tutaj również odliczyć kwoty zmniejszającej podatek. Jeśli roczny dochód firmy nie przekracza 85 528 zł, stawka podatku jest wyższa niż przy skali podatkowej.

Osoby, które prowadzą własną firmę, z reguły zdają sobie sprawę z tego, że sytuacja finansowa ich przedsiębiorstwa z reguły uzależniona jest od wielu czynników, choćby od aktualnej koniunktury gospodarczej, bieżącego popytu na dane towary czy usługi, a także obecności na rynku konkurencji i podejmowanych przez nią działań w celu przejęcia klientów. Często zatem zdarza się, że w pewnym momencie pojawia się konieczność chwilowej rezygnacji z prowadzenia działalności gospodarczej. Nie trzeba w tym celu jednak bynajmniej całkowicie jej likwidować, w niektórych wypadkach warto bowiem skorzystać z opcji jej czasowego zawieszenia (rozwiązanie to jest szczególnie przydatne dla właścicieli sezonowych biznesów). Wznowienie działalności gospodarczej z reguły jest prostsze i szybsze niż jej ponowne założenie, warto jednak znać zasady takiego wznowienia.

Konieczny wniosek o wznowienie

Przy zawieszaniu działalności gospodarczej z reguły określa się w formularzu datę zakończenia zawieszenia. Trzeba jednak mieć świadomość, że do wznowienia działalności zwykle niezbędne okazuje się złożenie stosownego wniosku CEIDG-1. W takim formularzu określa się rodzaj składanego wniosku, dane wnioskodawcy, które należy uzupełnić, adres, miejsce zamieszkania, jak również pełną i skróconą nazwę przedsiębiorstwa.

Należy również wskazać na datę powstania obowiązku opłacania składek ZUS na skutek wznowienia działalności, a także wyszczególnić konkretną datę wznowienia prowadzenia firmy. Trzeba jednak pamiętać o tym, aby data ta nie była wcześniejsza niż dzień składania wniosku o wznowienie działalności gospodarczej. Formularze dotyczące wznowienia działalności gospodarczej składa się zazwyczaj w formie papierowej w konkretnym urzędzie miasta lub gminy, można jednak wysłać dokument przez Internet. W tym przypadku bardzo istotne jest jednak podpisanie formularza przez przedsiębiorcę za pomocą podpisu elektronicznego lub bezpłatnego profilu zaufanego.

Obowiązki przedsiębiorcy po wznowieniu działalności gospodarczej

Fakt wznowienia działalności przedsiębiorstwa oznacza automatyczne powrócenie przez przedsiębiorcę do rozliczania się z urzędem skarbowym na dotychczasowych zasadach, zarówno jeśli chodzi o podatek VAT, jak i podatek dochodowy. Wyliczając pierwszą zaliczkę na podatek dochodowy, warto wziąć pod uwagę wszelkie przychody oraz koszty, które miały miejsce w trakcie zawieszenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorca w trakcie zawieszenia powinien na bieżąco wyliczać podatek VAT wówczas, gdy doszło do transakcji, które miały na celu zabezpieczenie prowadzonej wcześniej działalności.

Składki ZUS po wznowieniu działalności gospodarczej

Zasadniczo sam fakt przekazania formularza CEIDG-1 do urzędu miasta lub gminy, czy to drogą tradycyjną, czy też elektroniczną powoduje automatyczną rejestrację danego podmiotu jako płatnika składek ZUS. Nie ma zatem konieczności składania do ZUS dodatkowych dokumentów ani też informowania tej instytucji o ponownym prowadzeniu danej działalności. Może się jednak zdarzyć, że w trakcie zawieszenia doszło do różnych zdarzeń, w wyniku których podstawa wymiaru składek lub tytuł do ubezpieczeń społecznych uległ zmianie. O tym fakcie należy niezwłocznie powiadomić ZUS, składając w tym celu odpowiednie dokumenty.

Wśród tego rodzaju zdarzeń mających wpływ na zmiany wysokości składek lub sposobu ich opłacania wskazuje się głównie na zatrudnienie danej osoby na cały etat w innej firmie, lub też upływ terminu, którego dotyczyły preferencyjne składki ZUS.

Wznawianie działalności spółki cywilnej

Jeśli wznowieniu ma ulec działalność spółki cywilnej, trzeba pamiętać o tym, aby złożyć stosowną dokumentację w urzędzie skarbowym oraz w urzędzie statystycznym. Oczywiście, nie wolno zapomnieć także o złożeniu formularza do CEIDG, gdzie wypełnia się rubrykę 25. Wznawianie działalności spółki cywilnej w KRS musi nastąpić nie później niż przed upływem dwóch lat od momentu zawieszenia. Najpierw jednak zarząd spółki musi podjąć stosowną decyzję o wznowieniu działalności spółki. Na złożenie wniosku do KRS wyznaczono termin jednego tygodnia od momentu podjęcia uchwały. W wypadku niedotrzymania terminu sąd rejestrowy zobowiązany jest do wszczęcia postępowania oraz nałożenia grzywny na spółkę.

Błędy we wniosku

W przypadku wniosków składanych osobiście lub listownie, po stwierdzeniu obecności w nich pewnych nieścisłości lub błędów, urząd niezwłocznie informuje przedsiębiorcę o konieczności natychmiastowego skorygowania złożonego wniosku.

Formularze składane drogą elektroniczną są sprawdzane automatycznie, stąd też system odrzuca je od razu po stwierdzeniu nieprawidłowości. Dopiero po ich skorygowaniu można poprawnie wysłać formularz. Do wznowienia działalności dochodzi w dniu wyszczególnionym we wniosku. Za usługę przedsiębiorca nie ponosi żadnych opłat, pod warunkiem, że w całym procesie nie korzystał z usług pełnomocnika. W tym wypadku zobowiązany jest on bowiem opłacić honorarium pełnomocnika, zgodnie z obowiązującymi w tej kwestii zasadami.

Darowizna – zwłaszcza przekazana firmie – z reguły wiąże się z koniecznością spełnienia przez osobę obdarowaną określonego obowiązku podatkowego. Darowizny, które dany podmiot otrzymał w przeciągu roku podatkowego, odlicza się dopiero w rocznych zeznaniach, z zastrzeżeniem wypełnienia określonych warunków oraz zachowania konkretnych limitów odliczeń. Jakkolwiek obrót gospodarczy zwykle polega na sprzedaży określonych dóbr i usług, niekiedy zdarzają się także sytuacje ich przekazania w oparciu o darowiznę. W takich sytuacjach zazwyczaj rodzi się pytanie o dokonywanie rozliczeń z podatku VAT z urzędem skarbowym. Czy przekazanie darowizny na firmę rzeczywiście powoduje taką konieczność?

Czym jest darowizna?

Zgodnie z obowiązującym prawem, za darowiznę uznaje się pewną formę umowy, w oparciu o którą darczyńca postanawia na własny koszt przekazać obdarowanemu określony przedmiot lub wyświadczyć na jego rzecz nieodpłatnie daną usługę. Z samej istoty darowizny wynika brak jakichkolwiek korzyści materialnych dla darczyńcy związanych z przekazaniem innemu podmiotowi pieniędzy albo określonych składników majątkowych. Darczyńcy mogą wywodzić się zarówno spośród osób prawnych, jak i fizycznych.

Jak odliczyć darowiznę?

Warto uświadomić sobie, że przedsiębiorcy, którzy dokonali na rzecz innego podmiotu darowizny, czy to w postaci pieniężnej, czy też rzeczowej, nie mogą tego faktu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wynikających z prowadzenia określonej działalności gospodarczej. Czasem jednak, w sprzyjających okolicznościach zachodzi możliwość zmniejszenia zobowiązań podatkowych ciążących na podatniku jako na darczyńcy. Odnosi się to głównie do wykorzystywania w zeznaniach rocznych ulg obliczeniowych względem osiągniętych dochodów lub przychodów. W wypadku darowizn w postaci gotowych produktów spożywczych przekazywanych organizacjom charytatywnym na cele ich działalności pożytku publicznego.

Odliczeń można dokonać w zależności od indywidualnych uwarunkowań na deklaracjach PIT-37, PIT-38 oraz PIT-28, jak również w dołączonych informacjach PIT/O, gdzie dodatkowo wskazuje się na dane osobowe danego podmiotu, a także na wysokość zrealizowanej darowizny. Natomiast obdarowane podmioty powinny potraktować darowiznę jako przychód opodatkowany podatkiem dochodowym lub podatkiem od spadków i darowizn. Świadczenia przekazane przez pracodawcę na rzecz pracowników opodatkowuje się za pomocą podatku dochodowego. W przypadku osób fizycznych stosuje się natomiast podatek od spadków i darowizn pod warunkiem przekroczenia łącznej kwoty darowizny w wysokości 4092 zł (kwota wolna od podatku). Niższe kwoty oznaczają natomiast, że obowiązek podatkowy w danym momencie nie występuje, nie trzeba zatem opłacać żadnego podatku.

Odliczanie darowizny od podatku

Nie każdą darowiznę można potraktować jako ulgę podatkową. Takie prawo odnosi się przede wszystkim do darowizn przekazywanych fundacjom oraz innym organizacjom pożytku publicznego, z przeznaczeniem ich na szeroką pojętą działalność charytatywną, w tym na ochronę zdrowia, pomoc społeczną, ochronę praw dzieci i osób niepełnosprawnych itp. Bardzo istotne jest jednak spełnienie pewnych określonych kryteriów. Przede wszystkim możliwe jest jedynie odliczenie od podstawy opodatkowania kwoty darowizny o łącznej wartości nieprzekraczającej 6% uzyskanych dochodów. Ponadto wszelkie finansowe darowizny muszą być odpowiednio udokumentowane za pomocą potwierdzenia wpłaty na konto fundacji.

Jeśli natomiast darowiznę stanowiły bezpłatne usługi albo rzeczy materialne, do uzyskania ulgi podatkowej potrzebny będzie dokument potwierdzający faktyczne przyjęcie darowizny przez obdarowanego, a także różne wydatki związane z jej przekazaniem innym ludziom. Dodatkowo z rozliczeń podatku VAT mogą zostać rozliczone różne darowizny, pod warunkiem spełnienia trojakiego warunku. Zatem przedsiębiorca musi być producentem produktu przeznaczonego na cele darowizny, a obdarowany ma status organizacji charytatywnej, przy czym darowizna powinna być związana ze wspomnianą działalnością. W takim wypadku za przedmiot darowizny udaje się jedynie towary spożywcze, z wyłączeniem napojów alkoholowych.

Jak udokumentować darowiznę?

Dokonuje się tego na różne sposoby. Niegdyś w tym celu należało sporządzić specjalną fakturę wewnętrzną, obecnie jednak nie ma to większego znaczenia, czy wspomniane udokumentowanie przybierze formę na przykład noty księgowej, czy też innej faktury. Trzeba jednak pamiętać o tym, że każda darowizna powinna być zgłoszona do urzędu skarbowego. W przeciwnym razie bowiem podatnikowi, który nie dopełnił tego obowiązku, grożą określone sankcje karne za oszustwo. Dotyczy to przede wszystkim zastosowania karnej stawki podatkowej w wysokości 20 procent. Tego rodzaju kwestie zwykle ujawniają się w trakcie specjalnych audytów firmowych. A zatem jeśli darowizna nie została wcześniej zgłoszona fiskusowi, podmiotowi grozi kara pozbawienia wolności lub jej ograniczenia. Czasem nakłada się też karę grzywny.

W roku 2019 zasady udzielania urlopu ojcowskiego nie uległy zmianom. Pracownik — ojciec w dalszym ciągu będzie mógł skorzystać z dwóch tygodni urlopu ojcowskiego. W dzisiejszym artykule przedstawimy najważniejsze zasady udzielania urlopu ojcowskiego.

Urlop ojcowski, w przeciwieństwie do tzw. urlopu tacierzyńskiego jest urlopem samodzielnym i daje on możliwość skorzystania z niego niezależnie od wykorzystania urlopu macierzyńskiego od matki dziecka.

Czas trwania

Urlop ojcowski trwa maksymalnie 14 dni. Nie musi być on wykorzystany jednorazowo. Pracownik może wnioskować o ten urlop także w mniejszym wymiarze lub w dwóch częściach, przy czym należy pamiętać, że każda z tych części nie może być krótsza niż 7 dni.

Pamiętać należy, że do 14-dniowego okresu urlopu wliczane są również takie dni jak: soboty, niedziele i inne dni wolne od pracy.

Ustawodawca nie przewidział wydłużenia urlopu w momencie urodzenia bliźniaków czy trojaczków. Znaczy to, że jeśli pracownikowi urodzą się bliźniaki — liczba dni przysługujących w ramach urlopu ojcowskiego nie zwiększy się, a pracownikowi w dalszym ciągu będzie przysługiwało 14 dni.

Urlop ojcowski przysługuje do ukończenia przez dziecko 24. miesiąca życia.

Ojciec adopcyjny także może skorzystać z urlopu ojcowskiego. W takiej sytuacji urlop ojcowski należy, wykorzystać w terminie 2 lat licząc od dnia uprawomocnienia postanowienia orzekającego przysposobienie dziecka (nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko 7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego – nie dłużej niż do ukończenia przez nie 10. roku życia).

Urlop ojcowski jest w 100% płatny — za czas przebywania na zwolnieniu pracownikowi przysługuje prawo do pełnego wynagrodzenia.

Wniosek, aby móc skorzystać z urlopu ojcowskiego

Urlop ojcowski ma charakter fakultatywny, udzielany jest na złożony przez pracownika wniosek. Jeśli pracownik wystąpi do pracodawcy z wnioskiem o udzielenie urlopu ojcowskiego, to pracodawca będzie miał bezwzględny obowiązek zaakceptować wniosek.

Pracownik zobowiązany jest złożyć pisemny wniosek o udzielenie urlopu ojcowskiego najpóźniej 7 dni przed planowanym rozpoczęciem korzystania z urlopu.

Stabilność zatrudnienia często kojarzy się nam z umową o pracę, która daje nam określone godziny pracy, wyznacza pełne obowiązki, których należy przestrzegać. Takie zatrudnienie nie dla każdego człowieka jest satysfakcjonujące, ostatnimi czasy większa część ludności woli pracować na własny rachunek, ponieważ ceni sobie niezależność, a przede wszystkim elastyczne godziny pracy. Takie też osoby decydują się na założenie własnej działalności.

Przedstawimy poniżej zalety prowadzenia własnej firmy.

Praca na etacie — zalety prowadzenia własnej firmy

Praca na etacie często wiąże się z ustalonymi godzinami pracy i określonym miejscem jej wykonywania. Osoby, które chcą pracować zdalnie lub w elastycznych godzinach, muszą uzyskać zgodę pracodawcy (co często jest niemożliwe). W takim wypadku rozwiązaniem może okazać się założenie własnej działalności gospodarczej.

Mnóstwo rodzajów działalności pozwala bowiem na pracę z domu, a prowadząc swoją firmę — decydujemy nie tylko o swoim miejscu pracy, ale także o nienormowanych godzinach pracy. W zależności od potrzeb można samodzielnie zarządzać czasem oraz zleceniami/obowiązkami, dzięki czemu łatwiej jest pogodzić życie prywatne z zawodowym.

Rejestracja swojej firmy może opłacać się np. rodzicom, którzy chcą spędzać więcej czasu z dziećmi bądź nie mają możliwości, aby skorzystać z pomocy dziadków.

Rozliczenie podatku dochodowego
Rozliczenie podatku dochodowego w ramach działalności gospodarczej polega na tym, że przede wszystkim każdy przedsiębiorca ma dowolność w wyborze sposobu rozliczenia swoich dochodów. Dostępne są poniższe formy opodatkowania:

• skala podatkowa – stawki podatku analogiczne jak w przypadku umowy o pracę, a koszty uzyskania przychodów rozliczane są na podstawie rachunków i faktur (rzeczywiście poniesione wydatki);
• karta podatkowa – stawka podatku uzależniona jest od rodzaju prowadzonej działalności oraz liczby pracowników, nie można rozliczyć kosztów uzyskania przychodów.
• podatek liniowy – podatek w wysokości 19% niezależnie od osiąganych dochodów, koszty uzyskania przychodów rozliczane według rachunków i faktur;
• ryczałt od przychodów ewidencjonowanych – stawka podatku uzależniona od czynności wykonywanych w ramach działalności gospodarczej, nie ma możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodów;
  
  
  

Kobiety, które są zatrudnione w firmach i przedsiębiorstwach, zwykle po zajściu w ciążę i urodzeniu dziecka nie muszą martwić się o to, czy otrzymają one zasiłek macierzyński, dysponują one bowiem takim prawem uregulowanym w odpowiednich zapisach Kodeksu pracy. Z nieco bardziej skomplikowaną sytuacją mamy jednak do czynienia wówczas, gdy dana osoba prowadzi własną działalność gospodarczą lub też przy jednoczesnym zatrudnieniu w innym przedsiębiorstwie prowadzi również własną firmę. Przyszłe matki znajdujące się w takiej sytuacji często nie zdają sobie sprawy z własnych praw w tym zakresie, co może budzić ich zaniepokojenie i obawę o przyszłość. Warto zatem wyjaśnić, jakie są zasady przyznawania zasiłków macierzyńskich właścicielkom firm.

Prawa przedsiębiorcy do pobierania zasiłku

Na osobach prowadzących własną działalność gospodarczą ciąży obowiązek regularnego opłacania składek na ubezpieczenia zdrowotne oraz emerytalne i rentowe. Fakultatywnie przedsiębiorca może również opłacać składki chorobowe i to właśnie od opłacania tych składek zależy dysponowanie prawem do zasiłku macierzyńskiego. Tylko kobiety, które opłacają tego rodzaju składki, mogą po urodzeniu dziecka otrzymać zasiłek macierzyński. Trzeba jednak mieć świadomość, że odnosi się to do pań zgłoszonych do ubezpieczenia chorobowego, które opłacały regularnie składki z tego tytułu przez co najmniej trzy miesiące. Bardzo istotna przy tym jest terminowość opłacanych składek, a to ze względu na to, że zapłacenie zasiłku chorobowego po upływie terminu nie daje prawa do korzystania ze świadczeń wynikających z tego ubezpieczenia.

Kobiety ciężarne mogą przebywać na zasiłku chorobowym maksymalnie przez 270 dni, przy czym wysokość tego zasiłku równa jest całości podstawy jego wymiaru. Jeśli kobieta prowadzi własną firmę oraz opłaca ubezpieczenie chorobowe, może liczyć na zasiłek macierzyński wówczas, gdy urodziła dziecko lub adoptowała dziecko do 7 roku życia (do 10 roku życia w przypadku odroczenia obowiązku szkolnego), występując o jego przysposobienie. Analogiczne zasady stosuje się również do dzieci wychowywanych w rodzinach zastępczych, z wyłączeniem rodzin o charakterze zawodowym.

Podstawa obliczania świadczenia

Kobiety, które prowadzą działalność gospodarczą mniej niż 1 rok, opłacając przy tym stawkę ubezpieczenia chorobowego wyższą niż ustawowe minimum, na samym początku otrzymują zasiłek, którego wysokość równa jest ustawowej minimalnej wysokości, powiększanej każdego miesiąca o 1/12 za każdy miesiąc, w którym opłacono składki chorobowe jeszcze przed nabyciem prawa do pobierania świadczenia. Prowadzenie działalności przez 3 miesiące oraz opłacanie podwyższonych składek pozwala zatem kobiecie na uzyskanie w pierwszym miesiącu świadczenia w wysokości 60% przewidywanego średniego wynagrodzenia, oraz 3/12 opłacanej składki. Zasiłek w pełnej wysokości, równej podwyższonej składce, może ona otrzymać wówczas, gdy opłacała ona wyższe składki ubezpieczeniowe co najmniej jeden rok przed porodem. W przypadku właścicielek firm mogą one samodzielnie zdecydować o wysokości zasiłku macierzyńskiego, im wyższą bowiem składkę chorobową zdecydują się opłacać, tym podstawa wymiaru do obliczania tych składek będzie wyższa. Obecnie maksymalna wysokość podstawy naliczania składek w skali rocznej wynosi 142 950 zł (w przeliczeniu na jeden miesiąc jest to kwota 11 912,50 zł). Kobiety pobierające zasiłek macierzyński w wysokości do 1000 zł nie muszą opłacać ubezpieczenia zdrowotnego. Czas pobierania zasiłku to 14 tygodni od momentu porodu, który to okres uznaje się za czas niezbędny do regeneracji organizmu matki. Później całkowicie można zrezygnować z pobierania świadczenia lub scedować je na ojca dziecka.

Zasiłek macierzyński a własna działalność gospodarcza i zatrudnienie w firmie

Osoby zatrudnione na umowę o pracę muszą mieć opłacane przez pracodawcę różne składki ubezpieczeniowe, w tym także ubezpieczenie chorobowe. Nie ma tutaj właściwie znaczenia ani wysokość wynagrodzenia, ani wymiar etatu. Jeśli ubezpieczenia z tytułu zatrudnienia i działalności gospodarczej zbiegają się, w takim wypadku przy ustaleniu obowiązku opłacania składek bierze się pod uwagę wysokość wynagrodzenia wskazaną w umowie o pracę.

Otrzymywanie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2019 roku pociąga za sobą konieczność opłacania przez daną osobę wyłącznie składki zdrowotnej, pozostałe ubezpieczenia pozostają natomiast fakultatywne. A zatem przyszłe matki, które posiadają zatrudnienie, z reguły otrzymują zasiłek chorobowy z tytułu umowy o pracę, a fakt prowadzenia lub niewłasnej działalności gospodarczej w tym przypadku nie ma większego znaczenia. Natomiast jeśli dana kobieta zatrudniona jest w niepełnym wymiarze czasu, co wiąże się dla niej z pobieraniem niższej niż minimalna pensji, posiada ona ubezpieczenie zarówno z tytułu prowadzonej działalności, jak i umowy o pracę. W tym wypadku może ona opłacać wyższe niż obowiązkowe ubezpieczenie chorobowe, pozyskując zasiłek macierzyński z dwóch źródeł.

Współpraca przedsiębiorców z kontrahentami nie zawsze układa się we wzorowy i nienaganny sposób. Niestety, zwłaszcza w czasie różnych kryzysów dotykających różne podmioty gospodarcze, mogą one w wielu wypadkach mieć bardzo duże trudności z terminowym ściąganiem należności za dostarczony towar lub zrealizowaną usługę. Na szczęście, nie pozostają oni jednak bezbronni w tym względzie, przysługująca im zapłatę mogą oni bowiem efektywnie odzyskać przy wykorzystaniu metod windykacyjnych. Poza tzw. twardą windykacją nierzadko sięga się również po windykację miękką. Warto zapoznać się z jej najważniejszymi zasadami.

Definicja miękkiej windykacji

Za główną istotę miękkiej windykacji uznaje się przede wszystkim przypominanie klientom i kontrahentom o konieczności zapłaty za towar lub usługę przy wykorzystaniu różnych telefonów, SMS-ów, listów elektronicznych, a także pism urzędowych przesyłanych pocztą. Niekiedy przybiera ona również formę specjalnej informacji przesłanej do rejestru dłużników prowadzonego przez różne Biura Informacji Gospodarczej. Na terenie Polski funkcjonują cztery takie biura. Noszą one kolejno nazwy: Krajowe Biuro Informacji Gospodarczej (KBIG), Krajowy Rejestr Długów (BIG S.A.), Rejestr Dłużników ERIF oraz BIG InfoMonitor. We wszystkich tych bazach znajdują się dane dotyczące zaległości finansowych przedsiębiorców i klientów prywatnych, dzięki którym można w łatwiejszy sposób odzyskać należne pieniądze, skutecznie analizując także ryzyko podejmowania bardziej szeroko zakrojonej współpracy z konkretną firmą. Zwykle dzięki wpisowi do rejestru dłużników dane o długach zostają udostępnione bankom, firmom telekomunikacyjnym leasingowym oraz towarzystwom ubezpieczeniowym. Zwykle skutkuje to poważnymi problemami odnośnie skorzystania dłużnika z usług tych firm.

Zasady miękkiej windykacji w poszczególnych firmach

W BIG InfoMonitor miękka windykacja przebiega na kilku etapach. Najpierw zatem podmiot, który chce skorzystać z usług zatrudnianych tam windykatorów musi zarejestrować się w systemie, a potem złożyć podpis na przedstawionej mu umowie. Później wysyła się do dłużnika pismo z wymogiem zapłaty oraz informacją o podleganiu BIG, co w przypadku nieuregulowania należności skutkuje wpisaniem osoby lub podmiotu zalegającego z opłatami do Krajowego rejestru Dłużników. Jeśli od daty wymagalności należności upłyną dwa miesiące i jednocześnie minie miesiąc od wysłania wezwania zapłaty wraz z informacją o współpracy z BIG, w przypadku dalszego nieuregulowania należności przekazuje się negatywne informacje do Biura Informacji Gospodarczej. Później dłużnika informuje się o fakcie zamieszczenia jego nazwiska w Krajowym Rejestrze Dłużników. Jeśli chodzi o współpracę z KRD, odbywa się ona również w oparciu o obustronnie zawartą umowę, dotyczącej udostępnienia informacji gospodarczej. Niekiedy skuteczność miękkiej windykacji uzależniona jest od wykupienia specjalnego abonamentu oraz dysponowanie konkretnym tytułem wykonawczym, choć z drugiej strony nie jest to w każdej sytuacji wymóg konieczny.

Uregulowanie długu przez osobę zalegającą z opłatami powinno poskutkować jej usunięciem z grona dłużników wyszczególnionych w krajowym rejestrze. Na podobnych zasadach działają również Rejestry ERIF oraz KBIG. W tym drugim wypadku zwraca się szczególną uwagę na możliwość podania do publicznej wiadomości danych osoby lub firmy, która nie uregulowała w terminie swojego długu względem innego podmiotu gospodarczego. W obu przypadkach przed podjęciem współpracy należy podpisać umowę.

Kiedy można dokonać wpisów w rejestrach dłużników?

Co do zasady, nie każdy podmiot może automatycznie trafić do rejestru dłużników, nawet jeśli faktycznie zalega ze spłatą swoich zobowiązań finansowych względem innego podmiotu. Wszystko w tej sprawie zależy przede wszystkim od całkowitej wartości zadłużenia, okresu przeterminowania, jak również szeregu innych warunków, na przykład tego, czy dłużnik jest osobą prywatną, czy też przedsiębiorstwem. Jeśli chodzi o wartość zadłużenia, w przypadku konsumenta musi ona osiągnąć poziom co najmniej 200 zł, w wypadku firm dolny limit ustalono na kwotę 500 zł. Okresy przeterminowania w obu przypadkach wynoszą 60 dni, licząc od momentu upływu terminu uregulowania zobowiązań. Dodatkowo tak w wypadku osób indywidualnych, jak i firm, wpis do rejestru dłużników umieszcza się po upływie miesiąca od wysłania wezwania do zapłaty razem z informacją o współpracy z firmą windykacyjną.

Zalety miękkiej windykacji

Miękka windykacja w wielu wypadkach okazuje się bardzo skutecznym narzędziem odzyskiwania należnych pieniędzy. Dzieje się tak ze względu na fakt uświadomienia dłużnikom negatywnych konsekwencji działań związanych z zaleganiem z opłatami. W wielu przypadkach dłużnik, mając w perspektywie ewentualne skierowanie sprawy do sądu bądź skonfiskowanie części majątku, woli dobrowolnie oddać dług, żeby też nie narazić się na zamieszczenie w spisie dłużników, który negatywnie rzutuje na wizerunek firmy.

Obowiązująca ustawa o rachunkowości nakłada na każdą firmę oraz przedsiębiorstwo bezwzględny obowiązek dopełniania różnych formalności związanych z szeroko rozumianą sprawozdawczością. W szczególności chodzi tutaj o sporządzanie różnych sprawozdań finansowych oraz sprawozdań z działalności, które muszą zadośćuczynić określonym w aktach prawnych wymogom formalnym i merytorycznym. Warto jednak zdać sobie sprawę co do tego, że zasadniczo nie każda jednostka gospodarcza ma bezwzględny obowiązek regularnego opracowywania sprawozdań ze swej działalności. W świetle powyższego należy zatem wyszczególnić, które podmioty są do tego zobligowane w każdej sytuacji oraz jakie dane należy zamieścić w takim sprawozdaniu, aby można je było uznać za prawidłowo sporządzone, zgodnie z obowiązującym prawem.

Zobowiązania sprawozdawcze ciążące na wszystkich podmiotach gospodarczych

Od każdej firmy, niezależnie w jakim charakterze ona działa, oczekuje się systematycznego sporządzania sprawozdań finansowych. W skład takich sprawozdań wchodzi przede wszystkim bilans, jak również rachunek zysków i strat; niekiedy niezbędne okazują się również tzw. informacje dodatkowe. Jeśli dana organizacja podlega czynnościom wykonywanym przez biegłego rewidenta w ramach jego obowiązków służbowych, sprawozdania finansowe w firmie winny zostać dodatkowo zaopatrzone w rachunek przepływów pieniężnych, a także zestawienia zmian zachodzących w kapitale własnym. Wszelkie wzory tego rodzaju dokumentów zwyczajowo zawiera ustawa o rachunkowości, z którą powinien – choćby pobieżnie – zaznajomić się każdy przedsiębiorca i kierownik firmy.

Podmioty zobligowane do sporządzania sprawozdań z działalności

Sprawozdanie z działalności określa się również mianem raportu zarządu. Takie raporty muszą na bieżąco sporządzać przede wszystkim spółki kapitałowe i komandytowo-akcyjne, jak również spółdzielnie i państwowe przedsiębiorstwa. Obowiązek ten rozciąga się również na towarzystwa reasekuracji wzajemnej oraz towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych. Za sporządzanie takiego sprawozdania odpowiada zawsze kierownik danej jednostki, jak również członkowie odpowiednich organów nadzorujących. Takie sprawozdanie jest poddawane kontroli biegłego rewidenta na równi ze sprawozdaniem finansowym. Czynności kontrolne obu rodzajów sprawozdań odbywają się zazwyczaj równolegle, w tym samym czasie.

Co powinno zawierać sprawozdanie z działalności?

Zgodnie z obowiązującym ustawodawstwem, w sprawozdaniu z działalności należy zawrzeć wszystkie dane, które są niezbędne do prawidłowego zaopiniowania rzeczywistej sytuacji majątkowej oraz finansowej danego przedsiębiorstwa. W szczególności zwraca się tutaj uwagę na konieczność zawarcia w sprawozdaniu oceny rzeczywistych efektów działalności danej organizacji, jak również charakterystyki zagrożeń, wraz ze zwróceniem szczególnej uwagi na najważniejsze czynniki ryzyka. W raporcie zazwyczaj wyszczególnia się również określone wskaźniki tak o charakterze finansowym, jak i niefinansowym, zwłaszcza te, za pomocą których można realnie ocenić sytuację jednostki.

Dodatkowo można również zawrzeć wyjaśnienia do kwot widniejących w sprawozdaniach finansowych. W zależności od indywidualnych okoliczności, w sprawozdaniu z działalności firmy można umieścić także inne informacje, dzięki którym stanie się możliwe rzetelne zaopiniowanie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa oraz jego konkurencyjności na rynku. Zasadniczo to od kierownika jednostki przygotowującego sprawozdanie zależy, jakie informacje uzna on za kluczowe dla analizy sytuacji firmy. Nie istnieją też żadne konkretne wytyczne co do formy zaprezentowania wspomnianych danych, można to uczynić zarówno za pomocą opisu słownego, jak i form tabelarycznych i graficznych. Nie należy jednak przesadzać z ilością zawartych w raporcie danych, ponieważ nadmiar informacji może spowodować chaos informacyjny oraz doprowadzić do faktycznego zaciemnienia obrazu rzeczywistej kondycji przedsiębiorstwa. Co więcej, im bardziej szczegółowe analizy zawiera się w sprawozdaniu, tym czas jego sporządzenia oraz realne koszty całego przedsięwzięcia zwiększają się. Przy sporządzaniu sprawozdania z działalności firmy każdorazowo trzeba rozważyć, czy bardziej opłaca się opracowanie sprawozdania wyłącznie w oparciu o wymogi ustawowe, czy też zaopatrzenie go w dodatkowe informacje. Trzeba też pamiętać o tym, aby w sprawozdaniu z działalności zamieścić również dodatkowe informacje uwzględnione w sprawozdaniach finansowych. Bardzo istotne jest również opatrzenie całego dokumentu najbardziej elementarnymi danymi w postaci nazwy przedsiębiorstwa, adresu jego siedziby, formy prawnej, składu zarządu, struktury własności kapitału oraz zakresu wykonywanej działalności. Dobrze jest też, aby jednostki dokonywały szczegółowego opisu instrumentów finansowych, którymi dysponują, zawierając stosowne dane tak w samym sprawozdaniu, jak i w dołączonych do niego informacjach dodatkowych. Warto także porównać dane z roku bieżącego z wartościami z lat poprzednich.

Spółki akcyjne oraz z ograniczoną odpowiedzialnością funkcjonują w oparciu o pewne specyficzne prawa, właściwe tylko im. Do takich praw zalicza się między innymi konieczność stworzenia obok kapitału zakładowego także kapitału zapasowego i rezerwowego. Pierwszy ze wspomnianych kapitałów z reguły przeznacza się na pokrywanie ewentualnych strat wynikających z działalności spółki, przy czym w celu jego wygenerowania każdego roku obrotowego wpłaca się na jego konto przynajmniej 8% wartości osiągniętego w danym roku zysku aż do momentu gdy jego łączna wartość będzie stanowiła co najmniej 1/3 wartości kapitału zakładowego. Z kolei kapitały rezerwowe są uregulowane w odpowiednich statutach spółki akcyjnej i służą one pokrywaniu poszczególnych wydatków oraz strat.

Jak tworzony jest kapitał zapasowy spółki?

Kapitał zapasowy zalicza się do obligatoryjnych kapitałów własnych danej spółki akcyjnej. Środki finansowe wchodzące w jego skład pochodzą z kilku różnych źródeł. Pierwszym i najważniejszym z nich jest roczny zysk spółki w wysokości minimalnej 8% w skali roku do momentu uzyskania wysokości 1/3 kapitału zakładowego. Oprócz tego, w tworzeniu wspomnianego kapitału bierze również udział nadwyżka wynikająca z emisji akcji powyżej ich wartości nominalnej. W takim wypadku wartość powstałej po opłaceniu całościowych kosztów emisji akcji włącza się do kapitału zapasowego spółki, a suma ta nosi nazwę „agio”. Ponadto kapitałem zapasowym spółki stają się również dokonywane przez akcjonariuszy dopłaty, które uiszczają oni na poczet przyznanych im specjalnych uprawnień w spółce, tzw. przywilejów. Jeśli w oparciu o specjalną uchwałę walnego zgromadzenia nie doszło do rozdzielenia od siebie kapitału zakładowego, w takim wypadku całość zysku może zostać przeznaczona na poczet kapitału zapasowego.

Jeśli natomiast chodzi o spółkę zoo, kapitał zapasowy składa się z dopłat wspólników, agio, czyli nadwyżki ceny nad nominalną wartością udziałów, zysków, a także innych środków, o ile ustawa przewiduje ich możliwość włączenia do kapitału zakładowego. W przeciwieństwie do spółki akcyjnej nie występuje tutaj natomiast konieczność przelewania czystego zysku na pokrycie potencjalnych strat. W niektórych wypadkach wspólnicy jednak mogą podjąć takie decyzje.

Po co tworzy się kapitał zapasowy spółki?

To, w jakim celu zostanie wykorzystany kapitał zakładowy, w głównej mierze zależy od decyzji podjętych w tym względzie przez walne zgromadzenie akcjonariuszy. Dotyczy to jednak tej części, która przekracza 1/3 kapitału zakładowego. Kwoty mieszczące się w tym przedziale natomiast muszą być przeznaczone na pokrycie ewentualnych strat wynikających z działalności spółki. Jeśli w skład kapitału zapasowego wchodzą zyski spółki, w takim wypadku można dysponować nim na rzecz akcjonariuszy. Oznacza to, że w określonych sytuacjach istnieje możliwość przeznaczenia części kapitału zapasowego na wypłatę dywidend. Wypłacie dywidend podlega tylko część kapitało zapasowego pochodząca z zysków, pod warunkiem, że ich wartość przekracza 1/3 wysokości kapitału zakładowego. W analogiczny sposób postępuje się również ze środkami zgromadzonymi na koncie zapasowym spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, choć tutaj nie ma obowiązku zachowywania części zgromadzonego kapitału na poczet pokrywania strat spółki.

Jak i po co tworzy się kapitały rezerwowe w spółce?

W spółkach kapitałowych poza funduszami zapasowymi można także utworzyć kapitał rezerwowy, przy czym ich liczba w przeciwieństwie do kapitałów zapasowych jest nieograniczona. Tworzenie takich kapitałów zazwyczaj jest nieobowiązkowe, choć z drugiej strony w niektórych wypadkach przewiduje się konieczność ich powoływania do życia. Możliwość oraz zasady tworzenia takich kapitałów w większości wypadków uregulowane są w umowach lub statutach spółki, które to dokumenty przyznają kompetencje w tym zakresie walnemu zgromadzeniu. Jeśli w umowie lub statucie spółki wskazano na możliwość tworzenia funduszy dodatkowych, wskazując na wysokość części zysku przelewanego na to konto, akcjonariusze nie mają możliwości dowolnego zdecydowania o wypłaceniu sobie nawzajem dywidend. W takim wypadku do uzyskania prawa udziału w zyskach spółki, należy zmienić jej umowę lub statut. Zasadniczo o tym, na co zostaną przeznaczone środki pochodzące z kapitałów rezerwowych, decydują odpowiednie umowy lub statut spółki.

Wszelkie zmiany wspomnianego przeznaczenia wymagają dokonania przeobrażeń w statucie lub umowie, jak również w uchwałach walnego zgromadzenia, jeśli o przeznaczeniu środków rezerwowych decydowały właśnie takie uchwały. Można przeznaczyć na dywidendę środki pochodzące z kapitałów celowych tworzonych z myślą o inwestycjach, pod warunkiem jednak, że stosowne decyzje lub uchwały walnego zgromadzenia zostały podjęte jeszcze przed uchwałą dotyczącą podziału zysku. Wszelkie zmiany dokonane po upływie terminu dnia bilansowego wymagają uwzględnienia ich w sprawozdaniach finansowych. Brak wskazania w umowie na konkretne przeznaczenie środków oznacza możliwość dowolnego dysponowania nimi.